W czasie przerwy lekcyjnej niektóre dzieci chowają się w łazienkach. Twierdzą, że nie są głodne albo udają, że znów zapomniały kanapki. Problem niedożywienia wciąż dotyka milionów dzieci. Szkoła, przerwa śniadaniowa. Dzieciaki wyjmują z plecaków pudełka i zaczynają pałaszować kanapki. Nie zwracają uwagi na chłopca, który kładzie na ławce puste opakowanie i – dla pretekstu – prosi o pozwolenie na wyjście do łazienki. Wędruje wolno korytarzem, próbując zabić minuty. Wstydzi się, że nie jest dokładnie taki sam, jak jego koledzy. Gdy w końcu wraca do klasy, czeka na niego wzruszająca historia jest jedynie fragmentem norweskiej kampanii, zainspirowało ją życie. Takich dzieci jak mały blondynek są na świecie miliony. Zasypiają głodne. Idą do szkoły głodne. Na szczęście, czasem wracają z niej najedzone. Wszystko dzięki rówieśnikom, ich rodzicom i nauczycielom, którzy zauważają problem i robią wszystko, by tym dzieciom którzy pamiętają głódNorweskie wideo zostało wyświetlone ponad 117 mln razy, a swoimi historiami podzieliło się pod nim aż 45 tys. internautów. Judy Whitney-Davis napisała:Moja mama była nauczycielką matematyki w szkole średniej i widziała dzieci, które były głodne. Razem z tatą poszli pewnego ranka do szkoły i otworzyli „Bar śniadaniowy państwa Whitney’ów – weź co chcesz zjeść, ale zjedz, co wziąłeś”. Rodzice mogli pozwolić sobie na to z ogromnym trudem (troje dzieci w college’u i ja w szkole średniej). Odmawiali sobie wszystkiego, żeby każdego dnia dzieci miały świeże jedzenie. Szybko minęło 30 lat… Jestem przewodnikiem wycieczek w zabytkowym domu. Z reguły pytam turystów, skąd są. Któregoś dnia pewna kobieta wymieniła miasto, w którym uczyła moja mama. Powiedziałam, że była tam nauczycielką i… krew odpłynęła kobiecie z twarzy. „Zaczekaj… jesteś najmłodszym dzieckiem państwa Whitney’ów?”, zapytała. Zdezorientowana kiwnęłam głową. Wyjaśniła, że była jedną z uczennic mojej mamy, a jej śniadaniowy bar wykarmił ją i jej rodzeństwo. Miała w domu ogromne kłopoty i moja mama o tym wiedziała. Pomagała w każdy możliwy sposób. Ta młoda kobieta kończyła studia magisterskie i nigdy nie zapomniała o mojej mamie. Łzy spływały nam po policzkach, a ja od razu zadzwoniłam do także:Polski startup chce skończyć z głodem na świecie. „Hojność i sukces idą w parze”Wzruszającą opowieścią podzielił się także Andrew L. Breese. – Jako dziecko to byłem ja. Byliśmy bardzo biedni w niektórych momentach i czasami jedynym posiłkiem w ciągu dnia był dla mnie lunch w szkole – napisał. – Nienawidziłem wakacji, ponieważ bałem się, że nie będę miał co jeść. I szczerze mówiąc dzisiaj pracuję bardzo ciężko właśnie z tego powodu – żeby moje dzieci nigdy nie dowiedziały się, jak to jest iść do łóżka głodnym – zrobisz mi dwie kanapki?Internauci przyznają, że nie raz zetknęli się z problemem głodu w szkole. Albo jako dzieci, albo rodzice. Nierzadko ich synowie lub córki proszą o dodatkowe przekąski dla głodnych kolegów. – Mój 7-letni syn każdego dnia brał do szkoły dwie przekąski. Zapytałam go któregoś dnia: jesteś naprawdę aż tak głodny, że potrzebujesz dwóch przekąsek? (Mój syn je naprawdę sporo). Powiedział, że bierze drugą porcję dla chłopca z klasy, który nigdy nie przynosi jedzenia – napisała Megan Harrington Dant. – Teraz przez całe lato będę się o niego martwić, ponieważ kupiłam dom w innej dzielnicy i mój syn nie będzie chodził z nim już do szkoły – dnia mój syn prosi mnie o dodatkowe przekąski dla przyjaciół… A ja z radością je pakuję, ponieważ wiem, jakie to uczucie nie mieć wystarczających pieniędzy i wysyłać dziecko do szkoły bez jedzenia. Teraz, kiedy Bóg pobłogosławił mnie dobrze płatną pracą, pomaganie innym małym dzieciom jest przyjemnością. To także pomaga mojemu synowi być lepszą osobą i podtrzymywać dobre przyjaźnie (Nitzy Lovesangeljr Palacios).Dziecko chce dobrzeDzieci pomagają często odruchowo. Nie myślą wcale, że jeśli oddadzą komuś śniadanie, same nie najedzą się do syta. Ich zachowanie jest niezłą lekcją dla dorosłych. Rania Stefanidoy pamięta, gdy pewnego dnia jeden z jej uczniów zaczął narzekać na samopoczucie. – Zapytałam go, czy coś jadł. Przyznał się, że wypił tylko szklankę mleka wcześnie rano. A była Nie musiałam niczego mówić. Reszta dzieci, jedno po drugim, zaczęły otwierać plecaki i wyjmować ciastka, owoce, czekoladę, co tylko miały ze sobą – także:Wystarczyło jedno zdanie papieża, by zmobilizować Mediolan do walki z głodem dzieciNiestety, bywa też tak, że dziecko nie potrafi pomóc bez wsparcia rodziców. I zamiast pochwał spotyka je za to… kara. Jak opowiada Godfrid Mistry,Pamiętam podobną historię z czasów, kiedy byłam mała. Zauważyłam, że moja koleżanka z klasy – Maureen nie miała nic na lunch. Powiedziała, że nie jest głodna. Każdego dnia zbierałam więc drobne leżące na biurku mojego taty i brałam je do szkoły, żeby kupować jedzenie dla Maureen. Tak działo się przez kilka miesięcy, aż w końcu zostałam przyłapana przez tatę, który dał mi za to najgorsze lanie w życiu. Zasypiałam tego dnia z płaczem, bo tata oskarżył mnie o kradzież. Nie wiedziałam, że to się nazywa kradzieżą. Zawsze wydawało mi się, że robię dobrze, kupując jedzenie dla mojej przyjaciółki. Ale tata nawet nie próbował mnie zrozumieć. Warto podpytać dzieci, czy nie mają w klasie głodnych koleżanek lub kolegów. Dodatkowa kanapka może być nie tylko szansą na lepsze życie, ale też początkiem pięknej także:Lizbona pierwszą stolicą bez głodu i marnowania jedzenia?

To nawet nie miał być wyjazd na urlop, to miał być powrót, bo przecież już raz byliśmy w tym miejscu w lipcu. Wszystko było zaplanowane, miało być lajtowo i przyjemnie. W życiu nie przyszłoby mi do głowy, że będą to moje najgorsze wakacje w życiu. Wtorek Pendolino jeździ naprawdę szybko, w południe jesteśmy w Gdyni. Duśka rozczarowana bo nie ma Zuzi, a przecież miała być. Właściwie cały ten powtórny wyjazd zorganizowaliśmy tylko dlatego, że miała być Zuzia, rok młodsza ulubiona gdyńska kumpela Duśki, na co dzień mieszkająca po drugiej stronie kuli ziemskiej. Widać moje tłumaczenia, że Zuzia będzie dopiero wieczorem przeleciały mimo uszu. Po obiedzie kładzie się spać. Dziwne, mieliśmy przecież iść nad morze. No ale siłą nie zaciągnę, kładę się obok niej i o dziwo – zasypiam. Budzi mnie posapująca Duśka, jakoś dziwnie wygląda. Dotykam jej czoła, rączek, nóżek i już wiem – Houston mamy problem. Problem nazywa się 39,8ºC. W obcym mieście, po prostu super. Dotykam lekko jej brzucha, właściwie nie wiem czemu, zaczyna się drzeć jakbym ją ze skóry obdzierała. W głowie mam już widmo miejscowej sali operacyjnej, robi mi się niedobrze. Podaję Nurofen bo nic innego nie mam. Nocna pomoc lekarska jest wszędzie, przyjmuje nas miła starsza pani doktor. Duśka nadal histerycznie reaguje na dotykanie brzucha. Dostajemy skierowanie do szpitala. Trafiamy na SOR. Na dzień dobry do wypełnienia szpitalne kwity, czuję się jakbym sprzedawała dziecko. Pada pytanie czy jest uczulona na jakieś leki. Grzecznie podaję nazwy zakazanych antybiotyków. Szpitalna pani doktor radzi sobie lepiej niż ta z przychodni, diagnozuje „tylko” zapalenie gardła, na wszelki wypadek zleca badanie moczu. Bolący brzuch ponoć jest skutkiem ubocznym gorączki. Pierwszy raz się z czymś takim spotykam, ale oddycham z ulgą. Wypisywanie recepty – grzecznie słucham jak mam podawać antybiotyk i z głupia frant pytam, jaki to. Augmentin. Mówię, że moje dziecko jest uczulone na Augmentin i że to zgłaszałam. Konsternacja. Ale po staropolsku: „Polacy nic się nie stało” zmiana antybiotyku i jedziemy dalej. Apteka jest naprzeciwko szpitala, całkiem wygodnie. Wykupujemy receptę i naiwnie wierzymy, że teraz już będzie lepiej. Aha, Duśka dostaje zakaz wychodzenia na słońce. Super. Kto by nad morzem na słońce wychodził, prawda? Środa Dzień, który jest głównym punktem programu naszego pobytu – urodziny Zuzi. Salon przygotowany na przyjęcie gości, w całym domu balony, a ja tłumaczę Duśce, że ma się trzymać z boku i za nic nie podchodzić do niemowlaka, bo w gruncie rzeczy nie ma żadnej gwarancji, że nie zaraża. Trochę jej smutno, ale stara się być dzielna. Urodziny Zuzi trwają cały dzień więc nigdzie nie idziemy. Duśka mimo leków nadal gorączkuje, ale dzielnie udaje, że nic jej nie jest. Po wyjściu gości przytula się do mnie, znaczy nie jest dobrze. Normalnie poszłaby się bawić z Zuzią. Widzę na jej oku maleńką kropeczkę, coś ją ugryzło? Pół godziny później kropeczka zaczyna rosnąć w oczach, po chwili powieka przypomina śliwkę węgierkę, oko za nic nie daje się otworzyć, Duśka wpada w panikę i zaczyna histerycznie wrzeszczeć. Podaję jej Nurofen (nasz lek na całe zło) i proponuję żeby poszła spać. Zasypia o – pierwszy raz w życiu tak wcześnie! Przed północą pora na antybiotyk. Normalnie załatwiam to strzykawką przez sen, teraz się boję, oko nadal wielkie. Na szczęście Duśka reaguje pozytywnie, mówi, że ta głupa opuchlizna jeszcze nie zeszła i po chwili zasypia. Podawanie leków przez sen mamy opanowane do perfekcji, rano nie pamięta całego zdarzenia. Czwartek Opuchlizna zeszła, ale oko wygląda, jakby ktoś jej pięścią przyłożył, pół żartem mówię, że jak nic nas o przemoc wobec dziecka oskarżą. Uświadamiam sobie, że trzeci dzień jesteśmy nad morzem i jeszcze tego morza nie widzieliśmy. Ciocia twierdzi, że Duśka jest przezroczysta. Faktycznie jest, pewnie dlatego, że prawie nie je. No ale tak to jest, jak pani doktor przy niejadku mówi, żeby nie zmuszać dziecka do jedzenia. Idziemy nad morze, dzielimy koc na pół, my w słońcu Duśka w cieniu. Krótko jesteśmy więc nic złego się nie dzieje. No nic poza tym, że Duśka wraca do domu z gorączką. Powoli mam dosyć tych wakacji. W myślach planuję nie wychodzić z domu bez Nurofenu. Później stwierdzam, że trzeba go podawać profilaktycznie przed wyjściem. Cały czas czekam na skutki działania antybiotyku, zgodnie z obietnicą pani doktor gorączka powinna minąć, ale jakoś nie chce. Tak na marginesie – upałów nie było, nie było szans na przegrzanie się nawet w słońcu. Piątek Rano Duśka melduje, że boli ją ucho. Zaczynam mieć ciemno przed oczami. Oczywiście olejku kamforowego ze sobą nie wzięłam, bo i po co? Daję jej Nurofen i każę poleżeć na bolącym uchu, żeby je rozgrzać. Po godzinie dziecko twierdzi, że wszystko w porządku. Wierzę, bo chcę. Zachęceni poprzednim dniem znowu idziemy na plażę. Duśka czuje się świetnie, szaleje, tarza w piachu. Niestety zdarza jej się uciec na słońce. Efekt jest natychmiastowy. Paskudne czerwone bąble. Zapada decyzja, że w sobotę na żadną plażę nie idziemy. Sobota Cały dzień spędzamy w ZOO. Nawet nie było tak źle, oczywiście rano na śniadanie profilaktycznie Nurofen, nie chcę ryzykować, że coś złego stanie się w połowie dnia. ZOO było fajne i może nawet je opiszę. Tak naprawdę to był najspokojniejszy dzień na całym wyjeździe. Niedziela Słońce jakieś niemrawe, decydujemy się iść na „miejską plażę”. Oczywiście za namową Duśki, bo tam jest lepsze zejście do wody i w ogóle miejsce przyjazne dzieciom, tyle że trudno o kawałek cienia. Niestety niemrawe słońce okazuje się zdradliwe i na nogach mojego dziecka pojawiają się paskudne czerwone plamy. Schodzimy z plaży. Duśka ewidentnie ma gorączkę. No tak, zmylił mnie jej dobry stan rano i nie dałam Nurofenu – błąd! Mimo to prosi, żeby popłynąć statkiem. Płyniemy, w końcu kiedy znowu będziemy nad morzem? Cały rejs spędza przytulona do mnie, czasem słabym głosem mówi, że widzi naszą plażę albo naszą knajpkę. Na szczęście rejs trwa tylko pół godziny. Do domu wracamy taksówką a na kolację oczywiście Nurofen. Poniedziałek Na niebie szare chmury. Nie dowierzam sama sobie, ale cieszę się. Brak słońca to brak bąbli, tak mi się wydaje. Niestety te stare nagle zaczynają złośliwie swędzieć. Nie wiem skąd wiedziały, że nie noszę ze sobą Fenistilu. No nie noszę, nad morzem nie ma komarów. W panice daję dziecku krem do opalania. Smaruje się na grubo, nie wygląda to dobrze, ale twierdzi, że dzięki temu nie swędzi. No więc dobrze, jak nie swędzi to niech tak będzie, nie mam siły myśleć o tym, że powinnam nadmiar kremu z niej zetrzeć. Zresztą jak to zrobić jak pod kremem jest swędząca skóra? Jestem zmęczona tymi wakacjami, ciągłymi wahaniami temperatury, notorycznym brakiem apetytu i codziennymi niemile widzianymi niespodziankami zdrowotnymi. Chyba pierwszy raz w życiu czekam na powrót do domu. Po pierwsze chcę zaprowadzić Duśkę do naszej rodzinnej pani doktor, po drugie chcę zwyczajnie odpocząć. Wtorek Dzień wyjazdu. Rano idziemy na plażę, jest pochmurno, kropi deszcz, nie ma wiatru więc nie ma fal. Najlepsze pływanie w życiu, jedyna chwila, którą wspominam z prawdziwą przyjemnością. Duśka na plaży zachowuje się histerycznie, nie mam złudzeń, znowu ma gorączkę, chociaż antybiotyk wybrała już do końca. Zaciskam zęby i powtarzam sobie, że wieczorem będę już w domu. W myślach robię przegląd naszych wakacyjnych wyjazdów i nie mam wątpliwości: to były najgorsze wakacje w życiu. Tak, tak, wiem, że powinnam na tydzień dziecko do łóżka zapakować. Niech podniesie rękę ktoś kto w ten sposób spędził cały wyjazd, jestem bardzo ciekawa jak mu się udało. Fajny artykuł? Możesz nas pochwalić lub podzielić się nim z innymi :) Czytaj kolejny artykuł: Cukinia zapiekana z kaszą jaglaną Końcówka lata przynosi dostatek świeżych i pysznych owoców oraz warzyw. Warto sięgnąć właśnie teraz po sezonowe produkty i zaszaleć troszkę w kuchni, czarując niezwykłe zapachy lata. Jednym z mniej docenianych warzyw na polskich stołach jest cukinia. Niby nic, o bardzo delikatnym smaku, w odpowiednim przepisie zachwyci nawet tych, którzy za zielonym wcale nie przepadają. Tym razem prezentuję przepis na cukinię z kaszą jaglaną, którą wrzucam do piekarnika za każdym razem, gdy to warzywo trafia do mojej kuchni. Składniki dla 4 osób (2 dorosłych i 2 dzieci:) : 2 średniej wielkości cukinie torebka kaszy jaglanej 4 średnie pomidory 1 duża cebula kilka oliwek zielonych sól, pieprz, zioła prowansalskie (ew. samo oregano lub bazylia) ser do zapieczenia ketchup (opcjonalnie) Na wykonanie całości, wraz z czasem zapieczenia musicie przeznaczyć ok 40 minut. Nie zrażajcie się ilością pracy przy zapiekankach, bo wcale nie jest ona męcząca :) Kaszę jaglaną w torebce gotuję w osolonym wrzątku do miękkości, ok 15 minut. Jeśli traficie na kaszę nieporcjowaną, odmierzcie jej pół szklanki. W czasie gdy kasza się gotuje, obie cukinie dokładnie myję i przekrawam na pół. Łyżeczką wydrążam pestki, wyrzucając je. Połówki cukinii drążę w środku, odkładając miąższ do miseczki, zostawiam ok 1 cm warstwę warzywa. Oskrobane cukinie układam w naczyniu żaroodpornym, obsypuję solą i pieprzem, wkładając do piekarnika rozgrzanego do 180 stopni na 15 minut. Gdy cukinia siedzi w piekarniku, oparzam i pozbawiam skórek pomidory, szatkuję cebulę i zielone oliwki. Wrzucam na rozgrzany olej cebulę, podsmażam chwilę później pomidory, dorzucam miąższ cukinii i oliwki. Posypuję ziołami prowansalskimi, solą i pieprzem, dodaję odrobinę ketchupu do smaku. Smażę ok 10 minut mieszając, aż składniki się połączą, a nadmiar soku z warzyw odparuje. Ściągam z ognia kaszę, dorzucam zawartość torebki do patelni z podduszonymi warzywami, mieszam i odstawiam na chwilę aby składniki się połączyły. Wyciągam podpieczoną i miękką cukinię z piekarnika, nakładam do niej farsz, przykrywam żółtym serem, jeszcze raz obsypuję solą i pieprzem. Z powrotem wkładam całość do piekarnika na 4-5 minut, tylko po to, by ser się stopił a zapiekanka była gorąca. Później już tylko wyciągam pyszną, pachnącą zapiekankę na talerze, polewam ketchupem i voila! Pyszne danie wegetariańskie gotowe. Jeśli jesteście pasjonatami mięsa mielonego, cukinia zapiekana z kaszą jaglaną doskonale się z nim komponuje :) Smacznego! Fajny artykuł? Możesz nas pochwalić lub podzielić się nim z innymi :) Czytaj kolejny artykuł: Mały odkrywca w każdym dziecku Każdemu z nas marzy się przygoda nie z tej ziemi. Chcielibyśmy zamienić się w postaci z bajek i razem z nimi odkrywać świat. Małe dziecko, nawet kilku miesięczne codziennie przeżywa takie przygody. Wielkim odkryciem dla niego jest hałas spadającego przedmiotu, czy złapanie grzechotki przyczepionej do wózka. Mapa rozwoju marki Fisher-Price® małego odkrywcy zabiera nas w podróż przez wszystkie kamienie milowe, by wspierać spontaniczną zabawę dziecka. Co to za kamienie milowe? Pierwszy uśmiech dziecka jest magiczną chwilą, kiedy wszystko się zatrzymuje. Nie przespane noce, sterty mokrych pieluch, zmęczenie odchodzą w zapomnienie gdy zatapiamy się w uśmiechu dziecka, które uczy się reagować na znajome twarze rodziców. Podnoszenie główki to wielki trud dla dziecka niczym podnoszenie ciężarów przez zawodowców. Nie dziwmy się, że po takich ćwiczeniach nasz maluch jest zmęczony, pomóżmy mu odpocząć i nabrać sił na odkrywanie tego co przede nim. Z zaskoczeniem odkrywasz, że na dźwięk dartego papieru twoje dziecko głośno się śmieje? Wykorzystaj to! Głośny śmiech wyraża radość, szczęście, a przede wszystkim, to, że dziecko czuje się bezpiecznie w twoim otoczeniu. Pamiętasz kiedy usłyszałaś od twego dziecka pierwsze mama, tata? Nie ma reguły, co będzie pierwsze: mama, czy tata – ciesz się każdą chwilą z dzieckiem. Uśmiech na twojej twarzy zachęca je do gaworzenia z tobą. Raczkowanie to już wyższy poziom w tajemniczenia – koordynacja całego ciała, naprzemienność ruchów jest niezmiernie ważna dla rozwoju fizycznego i umysłowego twojego dziecka. Jeśli mały odkrywca “ominął” raczkowanie, zachęć go do tej aktywności poprzez wspólną zabawę na kolanach. Od raczkowania już niedaleko do samodzielnego stania i pierwszych kroków. Twoje dziecko na nowo odkrywa świat, który je otacza. To zupełnie inna perspektywa postrzegania zabawek, książeczek. Zachęcajmy dzieci do wspólnych spacerów i odkrywaniu otaczającej przyrody. Nie jedna bitwa została już stoczona w kwestii kiedy najlepiej odpieluchować dziecko. Pamiętajcie każdy maluch jest inny i sygnalizowanie potrzeb to jego indywidualna sprawa. My jako rodzice możemy je wspierać i zachęcać, być przewodnikiem i nauczycielem. Kiedy maluch już czuje się pewnie na swoich małych nogach przed nim kolejne wyzwanie jakim jest bieganie. Wbrew pozorom nie jest łatwe, a upadki są bolesne. Okażmy dzieciom pomocną dłoń i biegajmy razem z nim np. po poduszkowym torze przeszkód. Przychodzi taki moment kiedy chaotyczne kreski na kartkach papieru nabierają znajomych kształtów. Sprawność manualna jest jednym z najważniejszych kroków milowych dziecka. Poprawne trzymanie kredki, nacisk na kartkę, sprawne chwytanie małych przedmiotów jest nieodzowną częścią twórczych zabaw dziecka. Ekspert marki Fisher-Price®, Justyna Korzeniewska podkreśla, że nie należy się kurczowo trzymać dat zaznaczonych w kalendarzach rozwojowych i pamiętać, że na osiągnięcie konkretnych kamieni milowych każde dziecko ma pewien przedział czasu. Drobna różnica ilościowa nie stanowi odmienności jakościowej. – podkreśla Korzeniewska. Ważniejszy jest styl, w jakim dziecko to zrobi i okoliczności towarzyszące tym przełomowym wydarzeniom rozwojowym. Dla jednego malucha impulsem do postawienia pierwszych kroków będzie uśmiech mamy, dla innego tocząca się kolorowa piłeczka, a jeszcze inne ruszy w pościg za domowym kotem umykającym przed jego pieszczotami. Te odmienności pokazują prawdziwe różnice indywidualne, którymi powinno zainteresować się otoczenie, ponieważ są wyrazem niepowtarzalnej osobowości dziecka, którą należy wspierać i rozwijać. Wpis jest elementem współpracy z marką Fisher-Price® – przeczytaj także informacje prasową Fajny artykuł? Możesz nas pochwalić lub podzielić się nim z innymi :)

Netflix niedawno wydał serię, która wzbudziła ogromne kontrowersje. Mówię o „Z 13 powodów”. Prawda jest taka, że jest ona oparta na książce napisanej przez Jaya Ashera, ale już wiemy, że literatura rzadko wzbudza namiętności u tak wielu ludzi, jak treści audiowizualne, więc to jakoś rozdziały tej serii podniosły kurz , Historia rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych

Niestety tegoroczne Święta do najlepszych nie należą, i popsuł mi je KORONAWIRUSTakże czuje się jak w "Kevin Sam w Domu", tylko włamywaczy zastępiła choro

najgorsze lanie w życiu